Loyaliteit die wringt – over vrijheid, keuzes en de erfenis van liefde
Loyaliteit is zelden zo simpel als het lijkt. Het is niet zomaar trouw. Het is geen bewuste ja of nee. Loyaliteit is verweven met wie we zijn, waar we vandaan komen, en met wie ons leven gevormd hebben — vaak nog voordat we woorden hadden om het te begrijpen.
Soms wringt die loyaliteit. Je voelt het in keuzes die niet vrij voelen, in het patroon dat zich blijft herhalen, in de stem in je hoofd die zegt: “Je mag dit niet doen. Niet voor jezelf kiezen. Niet voor verandering.”
Alsof je moet kiezen tussen jezelf zijn óf trouw blijven aan de ander.
Maar dat is een valse tegenstelling.
Loyaliteit is er altijd. Ook als zij verborgen is. Gespleten. Ondergronds. Zelfs als zij pijn doet.
Juist dan.
Want loyaliteit is een kracht. En kracht zonder ruimte, zonder bewustzijn, wordt onzichtbaar gevaarlijk.
Pas wanneer we ruimte krijgen om eigen keuzes te maken – en die ruimte ook durven nemen – verandert loyaliteit van iets dat ons in stilte bestuurt, naar iets dat we bewust, openlijk en met liefde kunnen dragen.
Ouders geven wat ze kunnen geven. Hun keuzes, hun tekortkomingen, hun liefde en hun onvermogen — het wordt allemaal aan ons doorgegeven, vaak zonder woorden.
En wij?
Wij mogen besluiten wat we daarmee doen.
Of we hetzelfde doorgeven. Of we het patroon breken. Of we kiezen voor wat kloppend voelt, ook als dat spannend is.
Juist dát – het maken van een eigen keuze – is geen afwijzing van wat was.
Het is een erkenning.
Een dankjewel.
Een heling.
Eigen keuzes maken is geen egoïstisch recht.
Het is een geschenk.
Aan jezelf.
Aan hen die je voorgingen.
En aan degenen die na jou komen.
Reactie plaatsen
Reacties