De balans van geven en ontvangen

De balans van geven en ontvangen: de onzichtbare dans van jouw leven

Alles wat je niet onder ogen ziet, blijft voortleven.

In jou. In je relaties. In je kinderen.

Maar wat je wél durft aan te kijken, verliest zijn grip op jou.

We leven in een wereld waarin ‘geven’ een morele glans heeft gekregen. Alsof je waarde als mens recht evenredig stijgt met het aantal ballen dat je in de lucht houdt, het aantal mensen dat je helpt, het aantal keren dat je ‘geen probleem’ zegt terwijl je vanbinnen eigenlijk had willen schreeuwen: en ik dan?!

Maar werkelijk in balans komen begint niet met nóg harder je best doen. Niet met nog meer geven.

Het begint met stilvallen. Met kijken. Eerlijk. Meedogenloos eerlijk.

Naar wat je geeft — en waarom.

Geef je uit liefde, of geef je uit angst?

Geef je omdat je overvloed voelt, of omdat je hoopt iets terug te krijgen wat nooit gekomen is?

En dan, misschien nog wel moeilijker:

Durf je te ontvangen?

Of voelt ontvangen voor jou als zwakte, afhankelijkheid, of – erger nog – als schuld?

Sommige mensen geven zich leeg. Hun hart als open huis, hun grenzen als schuifdeuren. En dan komen ze bij mij, moe, versleten van het pleasen, en zeggen: “Maar ik snap het niet, ik geef zoveel… waarom voel ik me dan zo alleen?”

Het antwoord is pijnlijk simpel: omdat geven zonder werkelijk ontvangen geen verbinding maakt, maar afstand creëert.

De balans raakt zoek als geven een manier wordt om controle te houden.

Want wie alleen maar geeft, hoeft zichzelf niet te laten raken.

Je hoeft je niet afhankelijk te voelen. Niet kwetsbaar.

En dus, niet echt intiem.

De kernvraag is niet: Geef ik genoeg?

De kernvraag is: Geef ik trouw aan mezelf?

Want wat als je loyaal bent aan iets wat allang niet meer klopt?

Wat als jouw ‘onvoorwaardelijke geven’ voortkomt uit een oud verhaal — eentje waarin je leerde dat je liefde moest verdienen?

Misschien draag je een verhaal met je mee dat eigenlijk niet van jou is.

Een verhaal van een ouder die niet kon geven, en dus gaf jij maar aan hen.

Of van een gezin waarin voelen te veel was, en dus werd jij degene die de boel bij elkaar hield.

Dat verhaal leeft door in jouw patronen, totdat jij het aankijkt.

Niet veroordeelt, maar ziet.

Je hoeft het niet perfect te doen.

Je hoeft alleen niet langer op de automatische piloot te leven.

De automatische piloot is handig in het verkeer, maar dodelijk in je relaties.

Want patronen verdwijnen niet vanzelf. Ze herhalen zich — genadeloos — totdat jij ze stopt.

Tot jij zegt: het is genoeg geweest.

Tot jij voelt: ik mag ook ontvangen. Mijn behoeften zijn geen last, maar richtingaanwijzers van wat klopt.

En dat stoppen, dat begint niet bij de ander.

Niet bij je partner, je kinderen, je ouders of je collega’s.

Daar, bij jou, begint de echte verandering.

Dus stel jezelf vandaag deze vragen:

• Waar geef ik méér dan ik draag?

• Waar sluit ik me af voor ontvangen?

• Aan wie ben ik loyaal ten koste van mezelf?

• Welk oud verhaal laat ik onbewust mijn keuzes bepalen?

En laat het antwoord binnenkomen. Niet met je hoofd. Met je lijf.

Voel wat het met je doet. Huil als je moet. Lach als je durft.

En kies dan opnieuw. Bewuster. Eerlijker. Wijzer.

Want balans…

is geen eindbestemming. Het is een voortdurende innerlijke afstemming.

Een dans tussen geven en ontvangen.

Tussen trouw zijn aan de ander, en trouw zijn aan jezelf.

Geef dus. Met open hart.

Maar ontvang ook. Voluit.

Zonder excuses. Zonder terughoudendheid.

Omdat jij het waard bent.