Van LinkedIn
Begin 2011 was het, toen ik een kant van mezelf (opnieuw) leerde kennen...
Mijn kindjes waren 3,5 en 1,5 jaar. Ik worstelde met het vinden van een passende werk-privé balans, stond door een hoge lat en groot verantwoordelijkheidsgevoel bol van de stress, reageerde dat thuis af, had daar weer een oordeel over en dat zorgde voor nóg meer stress.
Ik kwam bij een haptotherapeut terecht die mij (opnieuw) in contact bracht met mijn gevoel en wat dat gevoel mij allemaal probeerde te vertellen. Een o-pen-ba-ring ✨
Zij bracht ook het contextuele gedachtegoed (van Ivan Boszormenyi-Nagy) ter sprake en een zaadje werd geplant. Krap een jaar later begon ik bij de voorloper van Leren over leven aan de vierjarige opleiding tot contextueel therapeut.
Een paar weken terug begon ik hier op LinkedIn een post met de vraag; "Hoe kan het zijn dat ouders, die zelf onveiligheid mee hebben gemaakt in hun jeugd, hun kinderen (in meer of mindere mate) hetzelfde ‘laten doormaken’?"
1994
Als puber ging ik, zoals elke puber, het losmaakproces aan. Op zoek naar een eigen identiteit zocht ik grenzen op en zette me af tegen mijn ouders. Mijn ouders konden, vanwege hun eigen opgelopen tekorten in hun jeugd, niet omgaan met dat losmaakproces, en dreigden (op aanraden van een professional) met verregaande consequenties als ik 'zo door zou gaan'. Ik veranderde in een aangepast kind dat vanaf dat moment altijd op zoek ging naar goedkeuring van buitenaf ‘Wat moet ik doen om er bij te mogen horen?’
2011
Eenmaal moeder van twee jonge kindjes gunde ik mijn kinderen in theorie weliswaar álles wat ik zelf had willen ontvangen en meer, in de praktijk verdroeg ik het gedrag van mijn peuter-puber-dochter haast niet. 'Wat gaf haar het recht zo tegen mij in te gaan? Ik was toch haar moeder?! Ik had recht op een kind dat naar me luisterde! Net zoals ik luisterde naar mijn moeder...'
Hoewel het voelde als iets waar ik recht op had, voelde ik diep van binnen ook dat ik mijn kind op deze manier onrecht aandeed. Een spagaat..
De opleiding tot contextueel therapeut bracht me inzicht in mijn eigen geschiedenis en processen én gaf me als professional een intergenerationele blik die een eventueel oordeel verzachtte. Met zachte ogen kijken naar wat eigenlijk niet gezien wil/mag/kan worden, dát maakt zo veel verschil.
Nu zijn we bijna 13 jaar verder en mijn kinderen zijn beiden in de puberteit aangekomen. Ik zal niet beweren dat ik nooit worstel als ik een boze reactie krijg, worstelen doe ik nog regelmatig. Maar omdat ik zicht heb op mijn eigen opgelopen onrecht én op mijn behoeften toen en nu, word ik veel minder vaak getriggerd dan toen mijn dochter een peuter-pubertje was, de angel is er grotendeels uit. Een groot kado aan mijn dochter én aan mijzelf!
Ben je benieuwd hoe jij met zachtere ogen kunt kijken naar jezelf, naar anderen? Samen met jou onderzoek ik graag hoe dat voor jou kan
#contextueel #intergenerationeel #parentificatie #ouderschap #pubers
Reactie plaatsen
Reacties